Hoewel ik de indruk heb dat ik William Souffreau al zowat mijn hele leven ken, was het toch ecen slikken, toen ik in het persblaadje dat bij de nieuwe CD van zijn band Irish Coffee hoort, te lezen kreeg dat hij in 1946 geboren is en dus op weg is naar z’n 75ste verjaardag. OK, dat zegt wellicht iets over mijn eigen leeftijd, maar vooral: dat kan onmogelijk kloppen, want William Souffreau heeft gewoon ergens een “vrijstelling van veroudering” toegekend gekregen. Dat blijkt trouwens ten overvloede en voor de zoveelste keer uit de songs van deze plaat; William blijft een geweldige songschrijver, een bevlogen zanger en simpelweg één van de laatste echte rockers van zijn generatie. Wanneer u deze regels leest, heeft wellicht de single “Lay them Shotguns down” al uit uw radio horen komen -althans, dat mag ik hopen- en heeft u zich al een beetje een idee kunnen vormen over hoe Irish Coffee vandaag klinkt: messcherp en tegelijk klassiek (hard)rockend, al dan niet Southern, sixtiesklanken bij de vleet en tegelijk akelig hedendaags.

Bij de Irish Coffee van vandaag mogen de gitaren al eens scheuren en loeien -de leeftijd van de gasten vereist dat-, maar tegelijk is er ruimte zat voor subtiliteit en nuance, zodat je na drie kwartier, als titelsong “Heaven” -veel doom en volop Black Sabbath) uitsterft op geen enkel moment het gevoel hebt gehad dat deze of gene song een doorslagje was van iets dat je eerder op de plaat al hoorde. Zo is opener “Do My Playing” rechttoe-rechtaan rock, waarin de zo herkenbare stem van Souffreau gewoon klinkt alsof we nog in 1970 leven en daar dragen de muzikanten van de intussen vierde versie van Irish Coffee flink toe bij: drie gitaren (Souffreau zelf, co-producer Johan Ancaer en Frank van Laeken) , de bas van Erik Goetvinck en de drums van Bruno Beeckmans produceren een geluid dat ik eerder alleen tegenkwam bij John Fogerty, met dit verschil, dat Fogerty steevast zijn ouder werk zingt en dat Irish Coffee nieuwe dingen blijft maken.

In dat nieuwe werk blijft Souffreau zich overigens bij momenten behoorlijk boos maken op de gang van zaken in de wereld van vandaag -de al vermelde single is zo’n nummer- en combineert hij dat, zoals dat hoort op zijn stilaan gezegende leeftijd, met beschouwingen over Het Leven (“Whole Lotta Rock to Roll”, “Someday”), De Liefde (“Can’t Take No More”, “Living ain’t Easy”, “One Day Without You”) en wat hij zoal voor elkaar gebracht heeft (“Doing Alright”, “Alderman”, “Gonna Take It As It Comes”). Dat pakket van dit verse dozijn songs toont nog maar eens aan wat voor een uitstekende zanger Souffreau nog altijd is -op de titelsong na, klokt overigens geen enkel nummer boven de vier minuten af, wat de radiowaardigheid alvast ten goede komt en een beetje normaal denkend mens gaat er dan van uit dat deze plaat de welverdiende golf van hernieuwde aandacht mag inluiden. OK, “Masterpiece” blijft na al die jaren zijn naam waardig, maar Souffreau en de zijnen hebben intussen zoveel mooie dingen gemaakt, dat het weleens tijd wordt dat dààr wat aandacht naartoe gaaten -tussendoor gezegd-: het kan geen toeval zijn dat deze plaat bij Starman Records uitkomt!

Ik herneem even de gedachtengang van mijn openingsalinea: ik heb Souffreau talloze keren aan het werk gezien en gehoord, met zowat elke formule waarmee hij naar buiten kwam en deze plaat bewijst dat ik al die tijd gelijk had: Irish Coffee staat vandaag nog altijd als een stevig huis overeind en met William Souffreau hebben ze een songschrijver en zanger in de rangen, die in een rechtvaardige wereld allang een idolenstatus zou verworven hebben. Wie nog niet mee was, kan via deze plaat aansluiten. De anderen kunnen ze blind kopen, want ze is top!

(Dani Heyvaert)

Het album wordt live voorgesteld in CC De Werf, Aalst, op 29 Augustus (www.ccdewerf.be). Dat concert is helemaal uitverkocht.